Σαουλίκο ήταν το όνομα μιας παραλιακής ταβέρνας λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Κάθε Κυριακή (η αργία του Σαββάτου είχε καταργηθεί με νόμο το 1924 ως "εβραϊκή") ο Ρόμπυ Βαρσάνο πήγαινε εκεί, ως το 1940, με συγγενείς και φίλους για να διασκεδάσουν και να ακούσουν τη Βέμπο, που του άρεζε πολύ.
Ελευθερία είναι το όνομα μιας κεντρικής πλατείας στη Θεσσαλονίκη όπου ο Ρόμπυ είδε το 1942 όλους τους συγγενείς και φίλους να καταγράφονται σε λίστες ως φορείς μιας αρχαίας αρρώστιας. Στην ίδια πλατεία το 1957 αναγνώρισε τυχαία μέσα στο πλήθος τον "διαβολικό Μαξ", τον άνθρωπο που εφάρμοσε την "τελική λύση" σε όσους είχαν το στίγμα αυτής της αρρώστιας στη Θεσσαλονίκη.
Ο Ρόμπυ φώναξε την αστυνομία για να τον συλλάβει, όπως κι έγινε. Όμως η Γερμανία δεν θα δεχόταν τους Έλληνες μετανάστες και δε θα έδινε ένα δάνειο πολλών εκατομμυρίων αν δεν τον άφηναν ελεύθερο. Αλλά και η αγαπημένη του πόλη - η Θεσσαλονίκη- είχε πολλούς παρακρατικούς, καταδότες, αγιορείτες μοναχούς, εκβιαστές, μαυραγορίτες, παλικαράδες που είχαν κερδίσει πολλά ως συνεργάτες των ναζί.
Ο Ρόμπυ είχε χιλιάδες ιστορίες να διηγηθεί στους συμπολίτες του για όσους είδε να χάνονται στο Άουσβιτς. Αλλά το Σαουλίκο είχε εξαφανιστεί μαζί με τους θαμώνες του. Είχε μείνει μόνος με τον αριθμό 115.365, που δε θα σβηνόταν ποτέ από το αριστερό του μπράτσο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
