"Δοξάστε την ιερή γενιά των αιώνιων αθανάτων που γεννήθηκαν απ' τη Γη και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό και τη Νύχτα τη σκοτεινή, κι αυτούς που έτρεφε ο Πόντος ο αλμυρός."
Αυτή τη νύχτα του Ησίοδου υπαινίσσομαι. Μια νύχτα που ενέχει τη μέρα. Μια νύχτα - δημιουργό ακόμα και του εαυτού της. Μια νύχτα - τακτικό αριθμητικό, προηγούμενη μιας σειράς επόμενων, ημερών και νυχτών.
Μια νύχτα που δεν φοβάται το σκοτάδι ή το φως που θα έρθει. Και μια νύχτα που τολμά να γεννήσει τη μέρα που τόσο της μοιάζει, αν και οριστικοποιεί τις προθέσεις της φαντασίας.
Αυτή τη νύχτα εννοώ. Μια νύχτα - θύτη του εαυτού της. Νύχτα - μητέρα, νύχτα θαλασσινή. Μια νύχτα - φίλη, που ξέρει να περιμένει μέχρι να αποκτήσουμε μάτια και να δούμε όσα το φως θα αποκαλύψει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
