Οδομαχίες

Στους αυτόνομους του χθες, του σήμερα, του αύριο…

Ξεχασμένες ιστορίες από τους δρόμους των αυτόνομων της δεκαετίας του ’90.
Ιστορίες με ξύλο και φόβους, με οργή και απραγματοποίητα όνειρα.
Άβολες ιστορίες.

Ιστορίες που αποφάσισα να διηγηθώ, με το βλέμμα των οργισμένων, με το βλέμμα των αυτόνομων, στους οποίους νιώθω ακόμα ότι ανήκω χωρίς ν’ απαρνηθώ τίποτα, χωρίς να μετανοήσω για τίποτα. Ιστορίες ηττημένων.

Στην αυγή της δεκαετίας του ’90 μιλάμε ακόμα για επανάσταση.
Χωρίς να νιώθουμε γελοίοι.