«Τι γίνεται, αν η ανάπτυξη, όπως έχει περιγραφεί από τη θεωρία, δεν υπάρχει;», ρώτησε ο Marcuse. «Τι γίνεται αν οι δυνάμεις που προορίζονται να επιφέρουν τον μετασχηματισμό έχουν κατασταλεί και παρουσιάζονται ηττημένες;» Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις συνεχίζοντας να επιμένει, από τη μια μεριά, ότι η κριτική θεωρία πάντοτε αντλεί τους στόχους της μονάχα από τις παρούσες τάσεις της κοινωνικής διαδικασίας (του κοινωνικού προτσές), αλλά επιβεβαιώνοντας επίσης, από την άλλη μεριά, ότι η κριτική θεωρία δεν φοβάται τις κατηγορίες που τη χαρακτηρίζουν ουτοπική. […] Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε αυτό που μπορεί να είναι πέρα από την εμβέλειά μας. Και δεν θα συνεχίσουμε απλώς, θα έχουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Διότι, σε αντίθεση με αυτό το ευρύτερα δεδομένο ανθρώπινο περιβάλλον, οι περισσότερες αντιλήψεις σχετικά με την ουτοπία φαίνεται να αποκτούν την αξία τους. Αυτή η αξία είναι ακριβώς το όνειρο της απελευθέρωσης. Είναι η απελευθερωτική φαντασία που παράγει μια διαφορετική πλεονεκτική θέση από τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς και διεκδικεί το προνόμιο να είναι απολύτως η μοναδική ρεαλιστική πραγματικότητα. Norman Geras
