Λάμπρος και Άννα. Θεσσαλονίκη, Παρίσι και Κούβα. Προκηρύξεις και βόμβες ενάντια στη χούντα. Η δράση είναι ένοπλη. Τα ονόματα των ηρώων ταιριάζουν, οι τόποι επίσης. Γι' αυτό κι ένας αμερικάνος πράκτορας, μεταμφιεσμένος σε εκδότη, πλησίασε τον Δαρβέρη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Το «ημιμυθιστόρημα» αυτό διασώζει ένα βιωμένο παρελθόν, που εσχάτως η τρομολαγνεία έχει βαλθεί να εξοβελίσει. Αποδεικνύει επίσης πως η καθημερινότητα όσων αντιστάθηκαν στη χούντα, η πραγματικότητα αυτών που πάντα αντιστέκονται, δεν μπορεί να αναδειχθεί από καμιά ιστοριογραφία, παρά μόνο από μια λογοτεχνία άξια του ονόματός της.
«Λοιπόν, κύριε πρόεδρε», συνέχισε ο ανθυπασπιστής, «έτσι η Οργάνωσις από τροτσκιστική έγινε κινεζοτροτσκιστική».
«Μια ερώτηση, κύριε μάρτυς», πετάχτηκε ο βασιλικός επίτροπος με τη βλάχικη προφορά του, «λόγω του ότι είμαι ξένος προς τα ενδοκομμουνιστικά, τι είναι οι τροτσκισταί;»
«Οι τροτσκισταί, κύριε επίτροπε, ακολουθούν τη διδασκαλία του Τρότσκι, ήτοι την Διαρκήν Επανάστασιν· θέλουν δηλαδή να κάνουν επαναστάσεις διαρκώς, δεν τους φτάνει μόνο μία, όπως τους ορθόδοξους κομμουνιστάς».
«Αα! Και οι κινεζόφιλοι;»
«Κι αυτοί δεν πάνε πίσω. Αυτοί βρίζουν τη Ρωσία, γιατί δεν ρίχνει την ατομική βόμβα στην Αμερική». «Μάλιστα. Εντυπωσιακή, κύριε μάρτυς, η εμπεριστατωμένη γνώσις σας περί τα πολιτικά». «Διαβάζω πολύ, κύριε επίτροπε. [...] Λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, αυτοί είχαν γεμίσει τη Θεσσαλονίκη με αναρχικές προκηρύξεις, είχαν κρεμάσει πανό σε κεντρικά σημεία της πόλεως, απειλώντας σοβαρά διαταραχήν της δημοσίας τάξεως...»
«Ώστε είναι λοιπόν και αναρχικοί;» ακούστηκε η βλάχικη φωνή του επιτρόπου.
«Φυσικά είναι και αναρχικοί. Θα έλεγα ότι είναι κατ' εξοχήν αναρχικοί...» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
