Μέντορας
Στα εφηβικά μου χρόνια, όταν ήθελα να κατανοήσω μία σκέψη ή ένα μπερδεμένο συναίσθημα, έπαιρνα ένα τετράδιο, ένα στιλό και κλεινόμουν επί ώρες στο δωμάτιό μου. Έγραφα, έσβηνα, ανάκατα λόγια και συγκεχυμένα νοήματα γέμιζαν το χαρτί. Όταν έβγαινα από το δωμάτιο, το πρόβλημα είχε λυθεί και ως ένα βαθμό ξεπεραστεί. Υπήρξε ο αποτελεσματικότερος τρόπος έκφρασής μου. Αντιδρούσα ειλικρινά δίχως εκλογικεύσεις και δεύτερες σκέψεις. Αγνή, ξεκάθαρη επικοινωνία με τον εαυτό μου. Ανέκαθεν αυτόν είχα να αντιπαλέψω. Με αυτόν προσπαθούσα να κάνω ειρήνη και να συνυπάρξω αρμονικά. Ζούσα για να διηγούμαι και διηγιόμουν για να ζω. Με την πάροδο των χρόνων και το πέρασμα στην ενηλικίωσή μου ανέλαβα περισσότερες ευθύνες και αρμοδιότητες από όσες μπορούσα να διαχειριστώ.
Έριχνα χώμα στο γράψιμό μου και σαμπόταρα την προσωπική εκεχειρία. Έδινα λόγο σε όλους πλην του εαυτού μου. Ώσπου κάποια στιγμή έπαψε να απαιτεί και έτσι έχασα τη δύναμή μου. Προφανώς ετοίμαζε το οπλοστάσιό του για την τελική ρήξη. Η αποστασία του με οδήγησε στη θέση που βρισκόμουν.
