Για να μη χάσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.
Για να κερδίσουμε τα πάντα πρέπει να θυμηθούμε τι μπορούμε να γίνουμε.
Δεν είχε απαντήσεις, μονάχα αυτή τη γαμημένη διαίσθηση που τον έκανε να πάρει τους δρόμους αξημέρωτα, κλωτσώντας τη σκοτεινιά για να φανεί το φως της μέρας. Έπαιρνε τις γωνίες κλειστά και περπάταγε τοίχο τοίχο, η επιφυλακτικότητα για τους ανθρώπους είχε μετατραπεί σε μια γενικευμένη εγρήγορση που διαπερνούσε κάθε ιστό και νευρώνα του κορμιού του. Οι ήχοι μεγεθύνονταν στ αυτιά του και έβλεπε μέσα από ευρυγώνιους φακούς, τα βήματα του γαντζώνονταν τη μια στις πλάκες των πεζοδρομίων και στην άσφαλτο του οδοστρώματος την άλλη, οι γροθιές, σφιγμένες μέσα στις τσέπες του, απασφαλισμένες χειροβομβίδες.
Ένα βιβλίο γι αυτούς που χάθηκαν και για όσα χάθηκαν γι αυτούς που αναζητούν ανθρώπους, συναισθήματα και νοήματα γι αυτούς που επιστρέφουν από τη χώρα των σκιών για να διεκδικήσουν μια ζωή άξια να τη ζουν.
