Το Μάη του '68 «οι Καλές Τέχνες βρίσκονται στους δρόμους», «η φαντασία στην εξουσία» και οι αφίσες στους τοίχους είναι το καλύτερο όπλο, ακόμα και από τις πέτρες των λιθόστρωτων.
Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το '68 οι τοίχοι «ήταν ο λόγος», γιατί θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα αισθήματα που ακούγονταν στις διαδηλώσεις· μπορούμε όμως να πούμε ότι «οι τοίχοι είχαν το λόγο».
Σήμερα κάποιοι υποκριτές δυσανασχετούν γιατί μερικές αφίσες, λιγότερο ή περισσότερο γνήσιες, προσφέρονται στους περίεργους για μερικά ευρώ. Το γεγονός ότι δεν έχουν το ίδιο ακριβώς σχήμα ή ότι το περίγραμμα του κλομπ δεν είναι το ίδιο με το μοντέλο που χρησιμοποιούσαν τα CRS το '68 δεν σημαίνει ότι κάποιοι εξαπατούν τον κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι κρεμάνε στον τοίχο τους όχι τις αφίσες, αλλά κάποιες ιδέες που αποτελούν προσωπικό σημείο αναφοράς.
Αν οι συλλέκτες αντιμετωπίζουν τις αφίσες σαν τρόπαια, αν οι ιστορικοί, οι κοινωνιολόγοι τις μελετούν στην Εθνική Βιβλιοθήκη, εμείς που τις φτιάξαμε, εμείς, λυσσασμένοι με την καθημερινότητα, ξέρουμε ποια ήταν και ποια συνεχίζει να είναι η δύναμή τους. Ξέρουμε ότι έχουν τη δική τους ζωή. Ακόμα κι αν ανήκουν στο παρελθόν, αποτελούν μια σταθερά του μίζερου παρόντος μας και μια ελπίδα για το μέλλον.
Αυτός ο όμορφος Μάης δεν υπάκουε σε κανέναν κανόνα και πιστεύω ότι και σήμερα δεν πρέπει να υποκλινόμαστε στους νόμους που μας κυβερνούν... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
