"Η κόκκινη ζώνη είναι όμως και επίδειξη του μονοπωλίου της ισχύος εκ μέρους των παγκόσμιων ελίτ. Και είναι ίσως γι’ αυτό το λόγο που πρώτα στο Κεμπέκ μετά στη Γένοβα, παρουσιάστηκε σαν το τείχος ενός άπαρτου οχυρού. Και αν στην καναδική πόλη θεωρήθηκε σαν το τείχος του αίσχους, στην πόλη της Λιγουρίας οι απαγορεύσεις που έθεταν τα όρια, έπρεπε να συμβολίσουν την αδυναμία του κινήματος των κινημάτων να επηρεάσει την πολιτική ατζέντα της συνάντησης των 8 πιο ισχυρών εθνών του πλανήτη. . ." Καθώς η κόκκινη ζώνη μετατρέπεται σε μόνιμη συνθήκη ζωής στις σύγχρονες μητροπόλεις, αναλύσεις όπως αυτή του Μπενεντέτο Βέκι με αφορμή τα γεγονότα της Γένοβας το καλοκαίρι του 2001, βοηθούν στην κατανόηση αλλά και την αντιμετώπιση μιας κατάστασης που τα τοπικά και πλανητικά αφεντικά θέλουν να παρουσιάσουν περίπου σαν φυσιολογική. Μπροστά και στην Ολυμπιάδα του 2004, που απ’ ότι φαίνεται θα μετατρέψει την Αθήνα σε μια τεράστια κόκκινη ζώνη, πιστεύουμε ότι το κείμενο βοηθά στον προβληματισμό αλλά και στην προετοιμασία των ανταγωνιστικών υποκειμένων σε σχέση μ’ αυτές τις εξελίξεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
