Το σκηνικό:
Ένα παράξενο "παιδικό" δωμάτιο. Πολλά παιχνίδια, κοριτσίστικα και αγορίστικα, κούκλες, μπάλες, αυτοκινητάκια, σιδηρόδρομοι, ένα μικρό καροτσάκι, στρατιωτάκια κ.λπ.
Ένας ή δύο καθρέφτες επίσης στον χώρο, ένα τραπέζι και δύο καρέκλες με πολλά βιβλία και περιοδικά, άλλα κλειστά και άλλα ανοιγμένα, μία κλεψύδρα, ένα δοχείο με στάχτη, ίσως κάπου μία μεγάλη αντρική κούκλα από αυτές που υπάρχουν στις βιτρίνες των καταστημάτων, ένα ρολόι τοίχου. Ένας κάδος απορριμμάτων. Κρεμάστρες με ρούχα γυναικεία. Τα περισσότερα από αυτά χάρτινα ρούχα και μερικά όμως κανονικά και διαφόρων χρωμάτων. Μία μικροσκοπική και φορητή τηλεόραση επίσης. Ένα παλαιό ραδιόφωνο. Ένα παλαιό επίσης μαύρο τηλέφωνο. Μία γλάστρα. Μία κουνιστή πολυθρόνα. Κάποια ζευγάρια παπούτσια. Όλα αυτά χωρίς τάξη μέσα στο χώρο. Γενικά ο χώρος πρέπει να αποπνέει κάτι το ακατάστατα παιδικό και συνάμα κάτι το αλλόκοτο. Όχι πολύ δυνατά φωτισμένος.
Το πρόσωπο του έργου:
Μία γυναίκα.
Απροσδιορίστου ηλικίας.
Όμορφη.
Άβαφη.
Σαν να έχει ξεπηδήσει μέσα από ένα κάδρο.
