ΤΟ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Περάσανε παραπάνω από εικοσιπέντε χρόνια από τότε που ξέσπασε η εξέγερση της Κρονστάνδης και τόσο αίμα χύθηκε στον κόσμο, τόσο μεγάλα και σημαντικά γεγονότα απασχόλησαν τα πνεύματα, που φαίνεται παράξενο το ενδιαφέρον που δείχνουμε πάντα για το δράμα που παίχτηκε πάνω στους πάγους της Βαλτικής. Γιατί σήμερα, ύστερα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μπροστά σε μια Ρωσσία που έχει γίνει μια ιμπεριαλιστική δύναμη απογυμνωμένη από κάθε σοσιαλιστικό περιεχόμενο, διάφορα στρώματα της κοινής γνώμης ενδιαφέρονται πάλι με πάθος για την Κρονστάνδη;
Το ζήτημα είναι συνταρακτικό. Από τότε η Ρωσσία απέκτησε αυτήν την έφεση κυριαρχίας; Την είχε ήδη όταν ήταν ο Λένιν; Ή είναι χαρακτηριστικό της σταλινικής φάσης του μπολσεβικισμού; Και κάθε φορά που ζητάμε να προσδιορίσουμε την αφετηρία αυτού του νέου προσανατολισμού της Ρωσσίας, θυμόμαστε με το δίκηο μας την Κρονστάνδη. Η εξέγερση των ναυτών του 1921 βρίσκεται πραγματικά πάνω στα σύνορα των δυο εποχών. Αφ' ενός μ' αυτήν τελειώνει η αυθόρμητη, η λαϊκή φάση, η φάση της ελπίδας της επανάστασης και αφ' ετέρου αρχίσει να διαγράφεται ό,τι έγινε κατόπι, ό,τι επιβλήθηκε. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Μετάφραση: ΣΤΙΝΑΣ ΑΓΗΣ
