HOOLIFAN 1968-1998, 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ
“Μετά από εκείνο το παιχνίδι της Τότεναμ εναντίον της Τσέλσι, το μακρινό 1968 –μολονότι δεν ήταν ή πρώτη φορά που ξέσπαγαν σοβαρά επεισόδια σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα– ακολούθησε ένα τεράστιο κύμα κατακραυγής, αλλά στην πραγματικότητα δεν λήφθηκε κανένα μέτρο. Μερικά πρόστιμα και άλλες τόσες απαγορεύσεις εισόδου στα γήπεδα. Όπως έλεγε και ο πατέρας μου, όσο πιο γρήγορα σβήσεις μία πυρκαγιά, τόσο λιγότερες ζημιές θα προκαλέσει. Αντίθετα, επέτρεψαν να πάρει διαστάσεις και άφησαν να αναπτυχθεί μία ολόκληρη κουλτούρα, σύμφωνα με την οποία ορισμένα πρόσωπα μετατράπηκαν σε σύγχρονους ήρωες της εργατικής τάξης, και έτσι ο μύθος τους εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα.
Πριν προλάβουν να το καταλάβουν, η ποδοσφαιρική βία είχε γίνει ένα εθνικό χόμπι. Ανοιχτό σε όλους. Εύκολο να το υιοθετήσεις. Εύκολο να το εγκαταλείψεις. Προσελκύοντας πέντε λεπτά διασημότητας. Οι άνθρωποι, κατά κανόνα, κάνουν λογικές επιλογές και για τους νέους άντρες σε αναζήτηση συγκινήσεων τα υπέρ ήταν περισσότερα από τα κατά. Τα υπέρ; Ένας καυγάς· ένα κυνηγητό· ο σεβασμός των συνομήλικων σου· οι δεσμοί μεταξύ των αντρών· η πλάκα· να πάρεις στο ψιλό τις αρχές. Τα κατά; Καμιά περιστασιακή μάπα, και κάνα πρόστιμο. Καμία σύγκριση. Μέχρι τη στιγμή που η κυβέρνηση ανέτρεψε εκείνη την ισορροπία, δεν είχαν καμία πιθανότητα να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το πρόβλημα. Τη στιγμή που το έκαναν, δεν ήταν πια μια μόδα, αλλά ένας τρόπος ζωής, και η φυλάκιση ορισμένων γνωστών οπαδών δεν αρκούσε για να λύσει το πρόβλημα μέσα σε μερικές εβδομάδες”.
