Γράφω, γράφω. . . αλλά ας έρθω στους λόγους που με ώθησαν να γράψω αυτό το γράμμα, ας αναφερθώ στην υπόσχεση αυτής της μεταθανάτιας αλληλογραφίας. Την εποχή εκείνη, ζούσα στη Βαρκελώνη. Ο Φράνκο βασίλευε στις μουντές παραλίες της «Μίας, Μεγάλης και Ελεύθερης» Ισπανίας. Γεροπαρκινσονικός και μαθητής του Θανάτου, ο στρατηγός, έριχνε τη μαγική του στάχτη στις άδεις κόγχες των ματιών του λαού των νεκρών. Τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς, για να πει τις συνήθεις ευχές από τις οθόνες που έπαιζαν μέρα-νύχτα, ο ξεμωραμένος δικτάτορας έτρεμε τόσο πολύ που απορρύθμιζε όλες τις τηλεοράσεις της χώρας. (. . .) Εμείς που είχαμε πάρει τα όπλα για να σπάσουμε το ταμπού της θυσίας, αγωνιζόμασταν ακόμα στο λυκόφως των ικριωμάτων, με την ανάμνηση των τουφεκισμένων αδελφών μας. . . Και οι μπάτσοι ανταπαντούσαν. Τα εκτελεστικά αποσπάσματα υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες τους προλετάριους στο δρόμο.
