"Το κεφάλι του αναρχικού έπεσε κάτω από την έννομη λεπίδα υπό τα χειροκροτήματα της δειλής και συνένοχης κοινωνίας. Ο Ravachol είναι νεκρός, με μια προσβολή στα χείλη του, ειρωνικός και περιφρονητικός, κυριαρχώντας με την απαξίωσή του στο χυδαίο πλήθος. Δίχως ποτέ να διστάσει, χλεύασε με το τραγικό του γέλιο εκείνους που αυτομαχαιρώνονται με το δίκοπο ξίφος που χρησιμοποιούν για την άμυνά τους. Και η ηθική νίκη είναι δική του στα μυαλά εκείνων που βλέπουν τα πράγματα καθαρά, έξω από τις προκαταλήψεις ενός μπατσοκινούμενου πολιτισμού.
Αχ, αυτό το γέλιο μπρος στη δυσοίωνη μηχανή -ομηρική λοιδορία που αντηχεί μες στη σιωπή ενός καλοκαιρινού πρωινού, εκεί όπου όλη η ζωή θέλει να χαμογελάσει- στέλνει ένα θλιμμένο ρίγος στη σπονδυλική μας στήλη" (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
