Το κίνημα του Μάη του 1968 κι η κληρονομιά του είχε την αξία ότι προκάλεσε διαφωνία σχετικά με το πρόβλημα της επαναστατικής οργάνωσης. Μολαταύτα, ο αγώνας διεξάγεται μέσα σε μεγάλη σύγχυση, καθώς 40 χρόνια σταλινικής ιδεολογίας και πρακτικής θόλωσαν σιγά-σιγά την έννοια του μπολσεβίκικου σχεδίου. Η κριτική του λενινισμού απ' το αντί-εξουσιαστικό κίνημα στηρίζεται στην παράδοση της διαμάχης ανάμεσα στον αυθορμητισμό και την οργάνωση. Έτσι διατυπωμένη η διαφωνία είναι ατελείωτη γιατί το θέμα της οδηγεί σε μια άλλη άποψη του προβλήματος. Για να καθορίσουμε την αξία της και την πραγματική της σημασία πρέπει να διαβάσουμε το "Τι να κάνουμε;" βγάζοντας τις σταλινικές παρωπίδες. Θα δούμε τότε ότι το πρόβλημα που θέτει το αντι-εξουσιαστικό κίνημα -με ποιες προϋποθέσεις μπορεί μια πολιτική δράση να εξηγηθεί έξω απ' το επικρατούν πολιτικό, οικονομικό σύστημα,- είναι το ίδιο ακριβώς που ο Λένιν ισχυρίζεται ότι λύνει. Με λίγα λόγια, η έμπνευση είναι η ίδια, έστω κι' αν οι απαντήσεις που δίνονται διαφέρουν αρκετά βαθειά. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
Μετάφραση: ΖΑΚΑΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
