Τα «βιβλία ανομίας» διοργανώνουν Πολιτική Εκδήλωση: Ο πόλεμος στην ανατολική βοσνία 1992-1995 και οι ελληνικές βλέψεις στα βαλκάνια
Λίγα λόγια για την έκδοση από την παρουσίαση των antifa*scripta στην ιστοσελίδα τους:
"Πολιτική Εκδήλωση με αφορμή την έκδοση «Ασφαλής Περιοχή Γκοράζντε»
To Ασφαλής Περιοχή Γκοράζντε είναι ένα κόμικ. Και υποτίθεται πως τα κόμικ δεν πρέπει να τα παίρνουμε στα σοβαρά.
Όμως το Ασφαλής Περιοχή Γκοράζντε μιλάει για μια ιστορία που στα μέρη μας πρέπει να παραμείνει αόρατη. Την ιστορία ενός πολέμου που διεξήχθη λίγα χρόνια πριν και λίγα χιλιόμετρα μακριά, την ιστορία του αιματοκυλίσματος της Βοσνίας από τους Σέρβους Τσέτνικ. Μια ιστορία που εδώ δεν κάνει να ειπωθεί, καθώς αφορά ένα σκοτεινό κεφάλαιο της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μια ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 20ού αιώνα.
Αυτό το έγκλημα αφορά κι εμάς. Αφορά την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στο βαλκανικό σφαγείο, τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις και τα σχέδια του στις πλάτες των Βόσνιων προλετάριων. Αφορά τον κανιβαλισμό της ελληνικής κοινωνίας, τα μακεδονικά συλλαλητήρια και τον νέο ελληνικό φασισμό.
Τόσο η ελληνική κοινωνία, όσο και το ελληνικό κράτος μπορεί να παριστάνει όσο θέλει ότι έχει ξεχάσει τα όσα έκανε στο γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Μπορεί να παριστάνει όσο θέλει ότι έχει σκοπό να «κάνει την αυτοκριτική της και να διερευνήσει τη συνενοχή της».[1] Η πραγματικότητα παραμένει ότι η στήριξη προς τους Σέρβους φασίστες δεν ήταν ούτε κάποιο λάθος, ούτε κάποια παρεξήγηση. Ήταν κρατική πολιτική και μάλιστα με την πλήρη συναίνεση του εθνικού κορμού. Στην καρδιά της υπήρχαν οι ελληνικές βλέψεις προς το νεόκοπο κράτος της Μακεδονίας.
Είναι γι’ αυτό που στην Ελλάδα των ‘90s οι Σέρβοι Τσέτνικ είχαν γίνει «Orthodox Brothers» και οι Σέρβοι σφαγείς είχαν γίνει celebrities. Είναι για αυτό που ο Κάρατζιτς επισκέφτηκε την Ελλάδα και προς τιμήν του οργανώθηκε εκδήλωση στο κατάμεστο ΣΕΦ, όπου ήταν παρόν όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα (ο θεός να την κάνει) αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.
Είναι γι’ αυτό που διοργανώθηκαν τα πολυπληθή μακεδονικά συλλαλητήρια. Εκεί ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης Ντίνος Κοσμόπουλος, με φωνή Αδόλφου Χίτλερ, υπερθεμάτιζε για τα
«εθνικά μας δίκια». Στο φόντο πετούσαν Σινούκ, κι ο δήμαρχος έλεγε ότι «είμαστε πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή».
Είναι για αυτό που ο Διοικητής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς (των Ελλήνων παραστρατιωτικών που πολέμησαν πλάι στους Σέρβους φασίστες) έλεγε ότι «ακόμα και κόβοντας τα Σκόπια μπορείτε να υπολογίζετε σε μας» και ο μεταφραστής του, ο πράκτορας Άρης Μουσιώνης[2]χαμογελούσε ένοχα.
Αυτά και άλλα πολλά έκανε τότε το ελληνικό κράτος. Οπότε όσο κι αν παριστάνει το θλιμμένο για τα όσα συντελέστηκαν τότε, όσο κι αν μιλάει για «αυτοκριτική», δεν έχει καμία σημασία. Γιατί τα σχέδιά του για τη Μακεδονία μπορεί να έχουν μπει πλέον στον πάγο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το κεφάλαιο «Βαλκάνια» έχει κλείσει οριστικά. Ούτε ότι οι καιροί μας είναι πιο ήρεμοι. Το αντίθετο. Σήμερα, οι ορέξεις του ελληνικού κράτους έχουν χτυπήσει κόκκινο. Τα θερμά επεισόδια στο Αιγαίο δίνουν και παίρνουν, η «τουρκική προκλητικότητα» έχει ξεπεράσει στο δημόσιο λόγο ακόμα και τον «τρισκατάρατο Σόιμπλε», και από τις οθόνες της TV μιλούν καθημερινά όλοι οι πράκτορες της χώρας.
Ας θυμηθούμε λοιπόν αυτή την (όχι και τόσο) παλιά ιστορία· είναι πολύ πιθανόν να τη θυμηθούμε με το στανιό στο άμεσο μέλλον."
[1] Ξένια Κουναλάκη, Σρεμπρένιτσα και Ελλάδα, Καθημερινή, 23/11/2017
[2] Ιδρυτής της M.K.O. «Εταιρία Ελληνοσερβικής Φιλίας» η οποία «χρηματοδοτείτο κατά 75% από το Υπ. Εξ.» (άραγε το υπόλοιπο 25% από πού ήταν;) και γενικός μεταφραστής του ελληνοσερβικού διαλόγου (οι δουλειές για τους πράκτορες που ήξεραν σέρβικα πρέπει να είχαν ανοίξει για τα καλά στα ‘90s). Μετέπειτα έγινε βουλευτής με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., μέλος των Γιατρών του Κόσμου, διοικητής της Α’ Υγειονομικής Περιφέρειας Αττικής, και πολλά άλλα από τα πόστα που αναλαμβάνει ένας πράκτορας.