για τα μονόπρακτα:
Ακριβώς (1983), Πρόβλημα στο εργοστάσιο (1959), Η νέα παγκόσμια τάξη (1991), Υποψήφιος (1959), Σταθμός Βικτώρια (1982)
Όλα τα μονόπρακτα μοιάζουν με μικρά μαύρα ανέκδοτα. Τα πάντα παρουσιάζονται κωμικά ή τουλάχιστον αθώα, έως ότου προβάλλει στην επιφάνεια η ωμότητα της καθημερινότητας και ο κυνισμός του μεταπολεμικού κόσμου. Οι ήρωες και οι ηρωίδες της παράστασης ξεπροβάλλουν μέσα από το κοινό μόνο για να ξαναεπιστρέψουν στη συνέχεια. Ο θεατής γίνεται συμμέτοχος των καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες. Είναι ένας από τους είκοσι εκατομύρια νεκρούς, ο πολιτικός κρατούμενος που βασανίζεται από τους ανακριτές, η εργάτρια του εργοστασίου που σιχάθηκε τα εργαλεία που παράγει η ίδια, ο οδηγός ταξί που ξέμεινε σε ένα πάρκο, ο νεαρός που ψάχνει δουλειά ή η τύπισα που ξέρει πως εκείνοι φέρονται έτσι γιατί τις φοβούνται. Όταν θα σβήσουν τα φώτα και φύγουν οι ηθοποιοί, το κοινό θα πάρει τη θέση τους. Θύτης και θύμα ταυτόχρονα. Τα πάντα είναι δυνατά.
Για τη θεατρική ομάδα Buffonata:
Η θεατρική ομάδα Buffonata δημιουργήθηκε κάπου στα τέλη του 90′. Τα τελευταία 3 χρόνια λειτουργεί στο κατειλημμένο στέκι της Carthago, ενώ πριν στεγαζόταν στη Villa Amalias. Δραστηριοποιείται σε αυτούς τους χώρους συνειδητά, καθώς υποστηρίζει το εγχείρημα των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων. Με το θέατρο ως εργαλείο και μέσο, προσπαθούμε να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματικότητα γύρω μας αλλά και μέσα μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από το δυναμικό καθρέφτη που μας προσφέρουν οι άλλοι και οι άλλες με το βλέμμα τους.
Χωρίς εμπορευματικές λογικές και την αναγνώριση ειδικών και αυθεντιών σε αυτό που κάνουμε, η δουλειά μας είναι αντιιεραρχική και ο προβληματισμός για το ύφος και τη δυναμική ενός έργου βγαίνει μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Πράγμα που σημαίνει ότι παρατηρητής και υποδυόμενος/η ένα ρόλο, πρέπει να βάλουν το “εγώ” τους σε δεύτερη μοίρα. Διαδικασία που πολλές φορές έχει μεγαλύτερη αξία και από το ίδιο το έργο.
Η ομάδα είναι ανοιχτή σε καινούργιους ανθρώπους, κείμενα, ιδέες, δράσεις. Για εμάς θέατρο μπορούν να παίξουν όλες και όλοι και δεν χρειάζεται κάποιος να δηλώσει ηθοποιός για να συμμετέχει. Πάνω από όλα μετράει η διάθεση για επικοινωνία, δημιουργία και αλληλεπίδραση. Άλλωστε το θέατρο είναι χειροπιαστό και έμπρακτο. Ό,τι μαθαίνεις το μαθαίνεις πράττοντας σε αρμονική σχέση μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Βιώνοντας στην εποχή μας την αποθέωση την ατομικισμού και των εξειδικεύσεων, ενέργειες συλλογικής δημιουργικότητας σαν το θέατρο “των όλων”, ανάγονται και λειτουργούν σαν αντίδοτο. Σε μια πλέον μονότονη και ανιαρή πραγματικότητα και ένα διαρκή περιορισμό της ελευθερίας, η θεατρική συμμετοχική πράξη ζωντανεύει την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση και επικοινωνία.