Ο αναρχικός Κομμουνισμός διατηρεί αυτήν την κατάκτηση, την πλέον πολύτιμη όλων - την ελευθερία του ατόμου. Την διευρύνει περαιτέρω και της δίδει μία στέρεα βάση - την οικονομική ελευθερία, δίχως την οποίαν η πολιτική ελευθερία παραμένει ψευδαισθητική.
Δεν ζητά από το άτομο, αφ' ου έχει θυσιάση τον θεό-αφέντη του σύμπαντος, τον Θεό-Καίσαρα και τον θεό-Κοινοβούλιο, να του προσφέρη ένα πιο αδυσώπητο από τους προηγουμένους -τον Θεό-Κοινότητα, να αποποιηθή στον βωμό του την ανεξαρτησία του, την βούλησή του, τις προτιμήσεις του και να δώση τον όρκο του ασκητισμού, τον οποίον έδιδε άλλοτε εμπρός στον Εσταυρωμένο θεό.
Τουναντίον, του λέει: "Επ' ουδενί ελεύθερη κοινωνία, όταν δεν είναι ελεύθερο και το άτομο! Μην προσπαθείς να αλλάξης την κοινωνία επιβάλλοντάς της μίαν εξουσία η οποία ισοπεδώνει τα πάντα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
- Εισαγωγή
Νίκου Παπαχριστόπουλου
- Πιότρ Κροπότκιν
Η αναρχία στην σοσιαλιστική εξέλιξη
- Επίμετρο
Gustave Lejeal, Οι αναρχικές θεωρίες
- Πλάτωνος Δρακούλη (μτφ), Πέτρου Κραπότκιν, Εξέλιξις του νεωτεριστικού πνεύματος του ενεστώτος αιώνος
Παράρτημα
